میـــهنــــــم

میـــهنــــــم 
میهنــم ای میهنــــم ٫ ای میهـنـم 
ای فـــدای هستی ات جا ن و تنم
کشـورم ای کشـورم ای کشورم
کشورم ای کشور خوش منـظـرم
ای وطــن ملک خــــداداد منـــی
مدفـــن ا بـــا و اجــــداد مـــــنی
در دفاعت از سر و جان بگزرم
ذره خــــاکت به اعـــــدا کی دهم
عسکرم من عسکرم ٫ من عسکرم
میدهم سر در دفــاعت کشـــورم
بسترم خاک است وبا لینــم زسنگ
هیبتم شیر است و غیرت چون پلنگ
عــزم مـن چـون کـوه باشد استوار
میکــــند دشمن زپیــــکارم فـــرار
فرض من باشد دفاع از خاک خویش
می بــرم ســـردشــمن ناپاک خویش
خون زغــــیرت بر تنم امد بجوش
میشکافم سیـــنه ای میـــهن فروش
 می نمــا یم انـــــزجار از انفـــجار
سخت بیــــزارم زقـــوم ا نتــ-حار
این وطن از عهد با ستان من است
اریـــــا افعـان خراســـان من است
کاخ استعمــــار از من واژ گــون
از کرملـن تا به لنـدن مــوج خون
ای عدو ٫ای خصم٫ توهم بیدار شو
از خصومت با چو من٫ بیـزار شـو
تاخــــــــدا و خلـــق باشـد یــار مــا
نصرت و فتــح است انــدر کا مــا
اردوی مـــا افتـــخار ملـــت است
ما یه ی عـــــز و وقــــار ملت است
اردوی چـون قهرما نم زنـــــده باد
زنده بــاد افغــــــا نستــــا نم زنده باد