هجران
شد ایامی نمی بینم رخ ی ان ماه تابانرا
سراغش از کی گیرم ,با کی گویم دردپنهان را
......................................................
زتاب ی پرتو حسنش منور بود چشملنم
چه سازم بی جمالش ظلمت ی شبهای هجران را
.....................................................
چو رفتی از پیت اواره شد روح یبریشاتم
تو جانم را ربودی من چه سازم جسم بیجان را
....................................................
سقر کردی و رفتی از دیار من ,خدا یارت
چو مجنون پاره خواهم کرد از هجرت گریبان را
......................................................
گرفتم ساغر ی چند از لب لعل شکر بارش
ربود اخر فیک از دستم ان لعل بدخشات را
......................................................
چراغ منزلش خاموش دیدم ناله ها کردم
زمروارید اشک یاس پر کردیم دامان را
......................................................
گل امید من با رفتنت خشکیدی و رفتی
نگیرم بعدازین جز دامن ی خار مغیلان را
....................................................
بهار عمر پامال خزان برگ ریزان شد
نخواهم دیگر هرگز بی گل رویت بهاران را
.....................................................
چو مجنون از فراقت رخ به سحرا ی جنون کردم
بگیرم بعد ازین از دوریت راه بیابان را
........................................................
فراموشت نخواهم کرد تا جان در بدن دارم
به زیر خاک خواهم برد با خود داغ ارمان را
........................................................
(مصور) گل به گلشن دایما خندان نمیماند
صبوری پیشه ات کن باخدا بسبار سامان
را
سراغش از کی گیرم ,با کی گویم دردپنهان را
......................................................
زتاب ی پرتو حسنش منور بود چشملنم
چه سازم بی جمالش ظلمت ی شبهای هجران را
.....................................................
چو رفتی از پیت اواره شد روح یبریشاتم
تو جانم را ربودی من چه سازم جسم بیجان را
....................................................
سقر کردی و رفتی از دیار من ,خدا یارت
چو مجنون پاره خواهم کرد از هجرت گریبان را
......................................................
گرفتم ساغر ی چند از لب لعل شکر بارش
ربود اخر فیک از دستم ان لعل بدخشات را
......................................................
چراغ منزلش خاموش دیدم ناله ها کردم
زمروارید اشک یاس پر کردیم دامان را
......................................................
گل امید من با رفتنت خشکیدی و رفتی
نگیرم بعدازین جز دامن ی خار مغیلان را
....................................................
بهار عمر پامال خزان برگ ریزان شد
نخواهم دیگر هرگز بی گل رویت بهاران را
.....................................................
چو مجنون از فراقت رخ به سحرا ی جنون کردم
بگیرم بعد ازین از دوریت راه بیابان را
........................................................
فراموشت نخواهم کرد تا جان در بدن دارم
به زیر خاک خواهم برد با خود داغ ارمان را
........................................................
(مصور) گل به گلشن دایما خندان نمیماند
صبوری پیشه ات کن باخدا بسبار سامان
را
